๑) อาหารดี (มีปลาช่อนไร้ก้าง เป็นต้น)
ไม่ได้ถ่ายภาพมาแชร์นะครับ แต่ขอบอกว่า เมนูปลาช่อนไร้ก้าง อร่อยดีครับ เด็ก ๓ ขวบ ๖ ขวบ ก็กินได้เพราะไร้ก้างสมชื่อ ผู้ใหญ่ก็กินดีเพราะมีน้ำจิ้มประกอบรสฉู่ฉ่า หรือแม้แต่วัยชราก็ถูกใจเพราะมีผักรสขมเสริฟเคียงมาด้วย
แน่นอนว่า ปัจจัยนี้คือคีสำคัญที่สุด แต่คงไม่ใช่เฉพาะร้านนี้ที่มีอาหารอร่อย เพราะมาเชียงใหม่รอบนี้ ไปลองทานมา ๓-๔ ร้าน รสชาดอาการหลังลิ้มชิมนั้น ดุเดือดไม่แพ้กันครับ
๒) งามวัฒนธรรม
สังเกตว่าคนเชียงใหม่ภูมิใจในรากเหง้าความเป็นมาของวัฒนธรรมล้านนายิ่ง ตามแหล่งรับประทานอาหาร ร้านโรงแรม แต่งแต้มห้อยแขวน ประดับประดา สัมผัสได้ถึงศรัทธาและภูมิปัญญาล้านนาไทย มีโคมยี่เป็งหลากหลายชนิดติดร้อยห้องตามเพดาน (ความรู้เกี่ยวกับโคมยี่เป็ง) มีป้ายผ้าภาษาล้านนา ฯลฯ
ผมนึกถึงจังหวัดมหาสารคาม นึกไม่ออกว่ามีร้านอาหารใดที่ประดับไว้ให้เห้นความภูมิใจในวัฒนธรรมอีสานแบบนี้หรือไม่ ... ส่วนใหญ่อยู่ในวัดและจัดทำนุในลักษณะของงานประเพณีเท่านั้น
๓) ชื่อเสียงและเสียงเพลง
ไม่มีใครไม่รู้จักจรัญ มโนเพชร เช่นเดียวกัน คนอายุสี่สิบขึ้น คงไม่มีใครไม่รู้จักสุนทรี เวชานนท์ ดังในจึงไม่ผิดหวังที่มาที่ร้านแล้วได้เสพเสียงอันสุนทรีจากต้นตำหรับ...
